Eric Drenth
8-1-21
I HAVE A DREAM
Vanochtend tijdens het uitzoeken van een vlucht naar La Carihuela voor in de komende maanden april en mei sukkelde ik voor mijn computer met radio La Carihuela op de achtergrond langzaam in en droomde zacht weg:
Al wandelend in het aangename lentezonnetje op de fijne boulevard de Paseo Maritimo werd ik voorbijgesneld door een bezweette trimmer welke zich aan het voorbereiden op de komende marathon van Torremolinos was. Ouders die hun kroost gehuld in blauwe sweaters naar het schooltje aan de boulevard brachten terwijl ff snel een lot bij de lotenverkoper, gezegend met een stem als een scheepstoeter, aangeschaft werd met de hoop op een miljoenenwinst.
Links van mij klommen de lokale vissers met hun zojuist behaalde vangst over het muurtje aan de boulevard om hun verse vangst aan de desbetreffende restaurants te slijten. Dit alles onder de goedkeurende blikken van de inheemse bevolking welke over het dagelijkse nieuws aan het keuvelen waren.
Zelfs de immer vrolijke schoenpoetser, met zijn koffertje onder de arm geklemd, verkeerde in een stralend humeur gezien de vele klanten die een beroep op hem deden. Links en rechts vlogen de gehaaste leveranciers over de boulevard om de vele restaurants te voorzien aangezien de toeristen maar bleven komen.
De omzetten waren fantastisch en het personeel maakten vele overuren. Zo ook de vaklui van Litosha welke de boulevard en omgeving kraakhelder hielden.
In de verte was de scharensliep al goed hoorbaar met zijn “discobrommer” terwijl de eerste zonaanbidders op zoek gingen naar hun favoriete bedje aan de kustlijn. De goedgebruinde overwinteraars liepen nog een extra rondje om met de hond.
Zelfs onze grote vriend de tekeningenverkoper was al druk in de weer en gadeslagen door een ouder stel die maar niet genoeg van hun churros konden krijgen met extra veel suiker. Jaja!
Het geratel van de rolluiken van de geopende winkels was net verstomd terwijl vele oma’s en opa’s met hun overgekomen kleinkinderen van de eerste en zeker niet laatste ijsjes van de dag genoten.
Een verlate vakantieganger (kwam het van de tinte verano of sangria?) snelde met verse warme croissants en broodjes naar het appartement.
De ochtendschemering was maar net voorbij en je hoorde op de terrassen al de eerste plannen van de dag. De site van – Je bent in Carihuela – bood natuurlijk hulp met verwijzingen naar de vele mogelijke excursies. Vandaag echter ff niet vanwege de hitte.
Moeders de vrouw wilde graag shoppen in de Calle San Miquel, mede vanwege de fraaie parfumeriezaak, maar wel met de lift naar boven. Manlief bleef vandaag het liefste aan het strand liggen, vanzelfsprekend met bediening, en wilde als tegemoetkoming aan het eind van de dag tezamen wel een stukje over de boulevard lopen. De haven van Benalmadena was dan de gedroomde eindbestemming gezien het lekkere bier over al.
Aan het eind van de middag ff snel een boodschap doen bij het Kruideniertje, Hollandse winkel, Dia of de Maskon en dan nog een afzakkertje nemen bij één van de vele bars. En misschien wel tijdens het leggen van een biljartje.
Na een welverdiende verlate siësta werd gang gezet naar de Calle Carmen en omgeving om een geschikt restaurant uit te zoeken. Wordt het tapas, vis, chinees, een lekkere Hollandse maaltijd of toch maar een sateh met patat?
En toen werd ik wakker uit mijn droom en besefte tegelijkertijd dat na een afwezigheid van zo’n dikke 10 maanden dit alles binnen afzienbare tijd weer mogelijk is.
Nog even volhouden (met name de ondernemers en personeel) en we zijn met zijn allen weer in dat kleine paradijsje op aarde: te weten La Carihuela.